کلمه “ساعت” (از کلمه لاتین “زنگ”) که به تدریج جایگزین “horologe” می شود نشان می دهد که این صدای زنگ ها بود که نمونه اولیه ساعت های مکانیکی را نیز مشخص می کرد که در قرن سیزدهم ظاهر شدند.
بین سال‌های 1280 تا 1320 تعداد ارجاعات به ساعت دیواری فلزی لوتوس در سوابق کلیسا افزایش یافته است و این احتمالاً نشان می‌دهد که نوع جدیدی از مکانیسم ساعت ابداع شده است. مکانیسم‌های ساعت موجود که از نیروی آب استفاده می‌کردند، برای گرفتن نیروی محرکه از سقوط وزنه‌ها تطبیق داده شدند.
این قدرت توسط نوعی مکانیسم نوسانی کنترل می‌شد که احتمالاً از دستگاه‌های زنگ یا زنگ موجود ناشی می‌شد. این آزادسازی کنترل شده قدرت فرار نشانگر آغاز ساعت مکانیکی واقعی است.
این ساعت دیواری فلزی لوتوس مکانیکی برای دو هدف اصلی در نظر گرفته شده‌اند: برای سیگنال‌دهی و اطلاع‌رسانی (به عنوان مثال زمان‌بندی خدمات و رویدادهای عمومی)، و برای مدل‌سازی منظومه شمسی.
هدف اول اداری است، دومی به طور طبیعی با توجه به علاقه علمی به نجوم، علم، طالع بینی و چگونگی ادغام این موضوعات با فلسفه دینی آن زمان به وجود می آید. اخترشناسان و اخترشناسان از اسطرلاب استفاده می‌کردند و طبیعی بود که برای تولید مدلی از منظومه شمسی، یک محرک ساعتی روی صفحه دوار اعمال شود.
ساعت های ساده ای که عمدتاً برای اطلاع رسانی در نظر گرفته شده بودند در برج ها نصب می شدند و همیشه به شماره گیری یا عقربه نیاز نداشتند. آنها ساعات متعارف یا فواصل بین اوقات معین نماز را اعلام می کردند.
با تغییر زمان طلوع و غروب خورشید، ساعات متعارف از نظر طول متفاوت بود. ساعت‌های نجومی پیچیده‌تر دارای صفحه یا عقربه‌های متحرک بودند و زمان را در سیستم‌های زمانی مختلف از جمله ساعت ایتالیایی، ساعت متعارف و زمان اندازه‌گیری شده توسط ستاره‌شناسان در آن زمان نشان می‌دادند. هر دو سبک ساعت شروع به به دست آوردن ویژگی های عجیب و غریب مانند خودکار کردند.
در سال 1283 یک ساعت بزرگ در Dunstable Priory نصب شد. قرار گرفتن آن در بالای صفحه نمایش نشان می دهد که ساعت آبی نبوده است.
